Camping de Berekuil

De stand van zaken

Sinds de mislukte sluiting van de camping door de eigenaar in oktober 2007, is het hollend achteruitgegaan met de camping. Het terrein waaraan al jaren geen noodzakelijk onderhoud meer werd gepleegd, werd nu helemaal aan haar lot overgelaten. Dit tot grote ergernis van de vaste standplaatshouders die er hun chalet hebben staan. Alle toeristen zijn inmiddels zo goed als verdwenen. En dat is niet zo vreemd als men kijkt naar de staat van de velden en toeristische plaatsen. De staat van de sanitaire voorzieningen is helemaal een verschrikking. Het badhuis is verschrikkelijk smerig, de voorzieningen functioneren amper en er zijn geen wc-brillen dus men moet zitten op koud porselein. Niet fijn en niet erg hygiënisch.

Vroeger kwamen het hele jaar door toeristen naar deze stadscamping.In de wintermaanden waren dat vooral mensen die op beurzen werkten en met hun mobile homes of caravans graag op de camping stonden, liever dan in een hotel.  Ook kwamen er veel mensen die op doorreis waren en een aantal nachten bleven. Er was toen ook nog een kantine met een bar, een snackbar en een wasserette. Dat maakt het voor een toerist of reiziger toch aantrekkelijker om op deze camping te verblijven.

De campingexploitant lijkt niet eens meer geïnteresseerd te zijn in het goed functioneren van het bedrijf. Zo heeft de camping niet eens meer een telefoonnummer waarop ze bereikbaar zijn. Dat is toch erg vreemd voor een toeristisch bedrijf. Een website en een e-mailadres heeft de camping al nooit gehad. En door de slechte staat van de camping is ze ook uit de meest belangrijke campinggidsen verwijderd. Er is immers amper meer sprake van een camping.

De eigenaar van de camping heeft hele andere plannen met het terrein. Hij wil er een bungalowpark van maken. Of eigenlijk leegmaken, duur verkopen aan projectontwikkelaars zodat zij er een stenen park van kunnen maken. Er moet dus een bouwput komen om stenen bouwsels neer te zetten met alle ecologisch gevolgen van dien. Het prachtige parklandschap van de Voorveldse-Polder gaat dan volledig op de schop en verstening van het gebied is het gevolg.

De gemeente Utrecht

De gemeente speelt een zeer merkwaardige en zelfs kwalijke rol in het geheel. Zo beweert de gemeente het toerisme hoog in het vaandel te hebben. Als je kennis neemt van het stuk "Utrecht Experience, strategische visie toerisme 2005-2010” dan zou je toch denken dat een veelzijdig aanbod van toeristische accommodaties een bijdrage levert aan de bevordering van toerisme in de stad Utrecht. Dan is een degelijke stadscamping onontbeerlijk. Geen enkele zichzelf respecterende belangrijke stad in Europa doet het zonder fatsoenlijke stadscamping.

Wie denkt dat de gemeente Utrecht een positief beleid voert en er weer een échte camping van wil maken, heeft het heel erg mis. De gemeente die de campingexploitant een campingvergunning verleent en derhalve, ook volgens hun eigen richtlijnen, zou moeten controleren of er aan de eisen wordt voldaan, laat hier toch erg veel steken vallen. De gemeente vind het kennelijk niet erg dat deze camping in verval raakt en een schande voor het toerisme in Utrecht is en zelfs een schande voor het toerisme in heel Nederland.

De gemeente is zeer goed op de hoogte van de moedwillige verwaarlozing van deze camping. Zeer frequent komen er ambtenaren van de gemeente inspecties uitvoeren. Nee, niet om te controleren of de campingeigenaar een fatsoenlijke camping runt en zich aan de campingvergunning houdt, maar om de standplaatshouders te controleren. Chalets die volgens de gemeentenormen 3 m2 te groot zijn krijgen een dwangsom opgelegd van €20.000,- om hun chalet te verwijderen of te verkleinen.

Medewerkers van MB-All controleren chalets op permanente bewoning en constateren dat er ergens een afwas stond, er meerdere keren sigaren (Havanna's) in een asbak zaten (bij mensen waarvan wij weten dat het niet-rokers zijn), de gordijnen open waren, of de gordijnen juist dicht waren, er ergens een vuilniszak stond, een bed een beslapen indruk maakte enzovoort. Conclusie van de inspecterende MB-All medewerker: "mogelijk bewoond”.

Afgezien van het nogal onbeschofte gegluur van deze inspecteurs door keuken- en slaapkamerraampjes, is de conclusie volslagen idioot. Natuurlijk maakt zo'n chalet een bewoonde indruk, veel chalets worden namelijk het gehele jaar gebruikt door de eigenaren, familieleden of door tijdelijke huurders. Daarnaast blijkt dat de inspecteurs ook veel vergissingen maken met de standplaatsnummers en bijvoorbeeld een auto van chaleteigenaar A opschrijven bij chaleteigenaar B. Een chaleteigenaar die geen motor heeft zou een motor hebben.

Dit soort dubieuze onderzoeken wordt uitgevoerd in opdracht van de gemeente Utrecht en uiteraard betaald door de belastingbetaler. Misschien gaan we nog opvragen hoeveel geld dit is.

Het bestemmingsplan

En dan het bestemmingsplan dat een aanfluiting is. In 2004 heeft de Raad van State goedkeuring onthouden aan het bestemmingsplan Voordorp-Voorveldse Polder dat ook betrekking had op  Camping de Berekuil. Het deel dat ging over de camping bleek niet goed in elkaar te zitten. Zo stond er dat chalets niet groter mochten zijn dan 60 m2 met een vrijstelling van 10% dus chalets mochten maximaal 66 m2 zijn. Echter een deugdelijke inventarisatie van de bestaande gevallen ontbrak geheel. De camping werd door de gemeente geschrapt uit dit bestemmingsplan zodat de rest van het plan doorgang kon vinden.

Binnen een jaar na onthouding van goedkeuring door de RvS is een gemeente verplicht een nieuw bestemmingsplan te presenteren. Dit heeft ze verzuimt tot 2009 toen er een ontwerpbestemmingsplan Camping de Berekuil werd gepresenteerd door de gemeente. Tot onze grote verbazing zagen wij hierin exact dezelfde getallen als in het plan van 2004. Niets veranderd, en nog steeds geen deugdelijke inventarisatie. Wij hebben onze bezwaren schriftelijk kenbaar gemaakt, volgens de procedure. Onze bezwaren en die van enkele andere partijen worden van tafel geveegd.

In 2010 werd dan het bestemmingsplan De Berekuil voorgelegd (het woord camping is verdwenen). Ook daar hebben we een beroep tegen ingesteld. Wederom worden onze bezwaren en die van andere partijen van tafel geveegd.

Het is toch op z'n zachtst gezegd zeer merkwaardig dat in Nederland de procedure zo in elkaar zit. De gemeente maakt een plan, daar mag je bezwaar tegen indienen en dan mag diezelfde gemeente dat bezwaar beoordelen en van tafel vegen. Het is een grote farce. Het komt er dan bijna altijd op neer dat je bij de Raad van State uitkomt.

Maar eerst is er nog een raadsinformatieavond geweest waarin reclamanten (o.a. wij dus) de raad konden toespreken. Dit hebben we gedaan, evenals onze advocaat die namens 10 cliënten met "te grote” chalets sprak en nog een aantal partijen. Ook hebben wij de gemeenteraadsleden nog een mail gestuurd met onze argumenten om het bestemmingsplan niet goed te keuren.

Helaas hebben alle fracties van de gemeenteraad, op slechts de fractie van de SP na, ingestemd met het bestemmingsplan. Het is een bestemmingsplan dat in onze ogen zeer asociaal is waar betrokken burgers financieel en emotioneel de dupe van raken en een plan dat bijdraagt aan de verstening van het gebied. De camping heeft nu nog met z'n kleinschalige karakter een grote ecologische en natuurlijke waarde in de Voorveldse Polder.

Uiteraard zijn wij ook nu weer in beroep gegaan. De zaak ligt nu bij de Raad van State en zal dit jaar worden behandeld. We wachten in spanning af.