Woensdag 21 maart 2012Onlangs kondigde Marco Elenbaas op RTV Utrecht aan Camping de Berekuil over te gaan nemen. De nieuwe naam zou City Resort Utrecht worden.

Kort voor de berichtgeving in de media heeft de belangenvereniging contact met hem gezocht. Aanvankelijk waren er een aantal positieve telefoongesprekken maar van een overleg tussen de heer Elenbaas en het bestuur is nog geen sprake geweest. Inmiddels zijn de destructieve werkzaamheden op de camping volop aan de gang en wordt het duidelijk dat wij alle reden hebben om ons ernstig zorgen te maken over de toekomst van de camping.

Nog geen week nadat de werkzaamheden zijn begonnen, hebben de incidenten zich opgestapeld en is er bij ons geen enkel vertouwen meer in deze partij. Dit resulteert in onderstaande mail aan de heer Elenbaas. Tevens hebben wij de mail doorgestuurd naar de gemeenteraad en raadsleden van Utrecht.

Maandag 27 februari 2012Onlangs meldde zich bij de belangenvereniging een echtpaar dat geïnteresseerd is om Camping de Berekuil over te nemen. Momenteel hebben zij al een andere camping en zij zien onze camping als een echte uitdaging. Ze hebben alle ontwikkelingen rond de camping zeer goed gevolgd en zijn van mening dat er echt iets moois van te maken is. Na een eerste telefonisch gesprek waren wij ook zeer geïnteresseerd in deze partij en het voltallige bestuur heeft hen bezocht op hun camping.

28 januari 2012De verloedering van de camping de Berekuil is niet alleen een zaak van eigenaar Driessen, maar ook de gemeente Utrecht heeft daar een grote rol in gespeeld. De gemeente heeft haar verantwoordelijkheden niet genomen, terwijl die duidelijk in de erfpachtvoorwaarden beschreven staan.

Vanaf midden jaren 90 van de vorige eeuw toen Camping de Berekuil in handen kwam van V.O.F. Driessen-Schoen, is het verval ingetreden. Eerst werden er chalets door de eigenaar geplaatst en verkocht met een vaste plaats. Toen de standplaatsen eenmaal verkocht waren, werd onderhoud aan de wegen en paden niet meer nodig geacht. Heggen werden nog wel gesnoeid en het gras werd gemaaid maar daarmee is alles gezegd. Het zwembad was slechts een maand per jaar open evenals het kampwinkeltje. Aan kapotte wegen en paden werd niets gedaan. Modderige staanplaatsen en drassige tentenveldjes werden de standaard. De sanitaire voorzieningen voor toeristen werden zwaar verwaarloosd.

Maar het was dan ook niet de bedoeling om er een fijne camping van te maken, maar om de zaak weer door te verkopen voor veel geld aan een projectontwikkelaar die het terrein zou leegvegen en er een soort bungalowpark van zou kunnen maken. Dan is onderhoud immers weggegooid geld.

Na jarenlange verwaarlozing en achterstallig onderhoud werd op 1 oktober 2007 de camping door de eigenaar gesloten. Alle standplaatshouders ontvingen een brief met dank voor de leuke tijd en kregen de vriendelijke groeten. Toeristen werden weggestuurd.

Hier had de gemeente Utrecht moeten ingrijpen maar dat deed zij niet. De horecaondernemer op de camping voorzag dat zijn bedrijf de dupe zou zijn van de illegale sluiting. Via een kort geding wist hij af te dwingen dat de camping weer geopend moest worden.

De camping was weer open, maar toeristen waren niet echt welkom. Op de deur bij de receptie hing een briefje met de tekst “beperkt geopend” en daarbij het tarief van € 50,- per nacht.

De kwalitieit van de camping ging vanaf dat momend hollend achteruit. Medewerkers van Toezicht en Handhaving van de gemeente kwamen bijna wekelijks op de camping. Niet om de kwaliteit van de camping te verbeteren, maar om de standplaatshouders aan te pakken. Chalets die volgens de nieuw verzonnen regels slechts 3 of 4 m2 te groot waren, moesten op last van dwangsommen van maar liefst € 20.000 aangepast of verwijderd worden. Voor iets te grote schuurtjes werden dwangsommen van € 5000,- opgelegd. Bij deze handhaving werd de alom beproefde verdeel-en-heersmethode toegepast. Pak slechts een enkeling tegelijk aan, dan kan men zich niet groeperen.

De camping was inmiddels toeristisch niet meer bruikbaar. Grote groepen beruchte Ierse reizigers betaalden graag € 200 per week per caravan omdat ze vrijwel nergens anders meer welkom waren. Een brief aan het college van B&W en aan de gemeenteraad in mei 2011 heeft niet mogen baten. Ruim een half jaar later kregen we antwoord van het college dat dit niet een zaak was van de gemeente maar tussen de campinggebruikers en de campingeigenaar.

Uit de erfpachtvoorwaarden die door zowel de gemeente als de campingeigenaar zijn ondertekend, blijkt dat de gemeente wel degelijk verantwoordelijk is voor de kwalitit van de camping en dat zij haar plicht niet is nagekomen.

Vrijdag 27 januari 2012 stuurde de belangenvereniging per e-mail een brief naar het college van B&W, de gemeenteraad en de raadsleden over deze erfpachtvoorwaarden.

Een uur later was deze brief al op de website van RTV Utrecht geplaatst met een artikel erbij. Ook kregen we zeer snel een reactie van de VVD fractie die samenhangt met een ander artikel dat eerder de dag op de site van RTV Utrecht was geplaatst.

Lees hier de brief aan de gemeente

Zie ook RTV Utrecht:

Conflict camping de Berekuil sleept zich voort
Bewoners Berekuil sturen brief naar gemeente
Vragen VVD over slechte staat camping De Berekuil
Utrechtse camping De Berekuil zwaar verwaarloosd

Dinsdag 27 december 2011Er hebben op grote schaal snoei- en kapwerkzaamheden plaatsgevonden op het terrein van de camping. De exploitant en het personeel van de camping hebben samen met een ingehuurd hoveniersbedrijf, veel struiken gesnoeid of verwijderd en diverse bomen tot behoorlijk formaat gekapt.

Voor het kappen van deze bomen en mogelijk vele struiken, waren omgevingsvergunningen voor kappen noodzakelijk. De vergunningaanvragen voor dit soort werkzaamheden worden door gemeente Utrecht gepubliceerd in stadskrantjes en op de website. Er is dan een zienswijzemogelijkheid van 4 weken. Binnen die termijn kunnen andere belanghebbende partijen hun bezwaar kenbaar maken.

12 april 2011Een terugkerend fenomeen op Camping de Berekuil. Begin februari, zo vlak voor het begin van het seizoen arriveren de eersten. Ze zijn eigenlijk nergens meer welkom dus blijven ze zo lang mogelijk op dezelfde plek. Het is inmiddels een traditie geworden die zijn begin heeft  in 2009. Het begint vaak met slechts twee caravans. De praktijk leert dat het niet bij twee 'wagens' zal blijven maar dat het er uiteindelijk 10 tot 20 zullen worden. In elke caravan wonen vaak tot wel vijf kinderen die allemaal geen leerplicht lijken te hebben.

  1. Jokt de gemeente?
  2. De Cock met c-o-c-k op de Berekuil?
  3. Camping de Berekuil
  4. De gemeente en ingehuurde deskundigheid